खिचडी

यो खिचडी कापीमा आज सूर्यका तेर्सा किरणहरुले सुनौलो रङ्ग भर्न मन लाग्यो । साँझ ५ जति बजेको छ । खेतका कान्लाबाट तल झरिरहेको पानीको खत्लकखत्लक धुनसँगै आकाशमा उडिरहेको जहाजको गुइँय आवाज मिसिँदा पर बाँझो जमिन कोट्याइरहेको ट्याक्टरको घटघटाहट धिमा भएकोझैं लाग्छ ।

म पश्चिमपट्टि फर्केर हरियो घाँसमा पलेंटी कसेर बसेको छु - आफूले चार बर्ष बिताएको काठमाडौं विश्वविद्यालयलाई करिब ४ किलोमिटर टाढाबाट नियाल्दै ।

विश्वविद्यालयको भवन र अस्ताउन लागेको पहेंलो सुनजस्तो सूर्यलाई धनेश्वरको डाँडोले बाँधजस्तै लम्पसार परेर मलाई गिज्याइरहेको छ । सायद मलाई त्यसले चुनौती दिइरहेको छ- "तैले ज्ञानको खोजीमा म जस्ता कयौं पर्खालहरु नाघ्नै बाँकी छ ।"

खेतको बाटो हिँड्न मलाई रमाइलो लाग्छ । विशेषतः म कलेजदेखि घरसम्मको यात्रामा कहिलेकाहीं यही बाटो आउनेजाने गर्छु । खासगरी ३ वटा अवस्थामा म यो  'सटकट रुट' को प्रयोग गर्छुः दिमागमा धेरै तनाव जमेको भए म प्रकृतिको अनुपम स्वरुप हेर्दै आफूलाई भुल्याउन खेतैखेत लाग्छु । मन अत्यन्तै रमाउँदा पनि म खेतैखेत अन्नबालीको बयेलीसँगै  हराउँछु । अनि कहिलेकाही बसलाई दिने ५ रुपैयाँ साथमा नहुँदा पनि मलाई यही बाटोले बोलाउँछ ।

खेतका गराहरु मलाई विशेष मनपर्छ । खोई किन हो आज मन साह्रै चन्चल भइरहेको थियो - मैले फेरि यही बाटो रोजें । खेतबारीबाट आउने आलो माटोको सुगन्धले मलाई वाल्यकालमा खेलेको झझल्को दिन्छ । चराचुरुङ्गीहरु चिरविरचिरविर गर्दै आफ्नो बासस्थानतर्फ लाग्दा म पर चउरमा खेलिरहेको बेला मलाई मेरी आमाले साँझको खाना खान बोलाउनुभएको याद आउँछ ।

मेरै नजिकबाट दुई बालक मलाई जिस्काउँदै भाग्छन् -'कस्तो खेतमा बसेर पनि होमवर्क गरेको !'

सूर्यले आफ्ना किरणहरु आकाशतर्फ मिल्काउँदा गोधुली साँझले चिसो सिरेटो बटुल्न थाल्छ । कताकता चिसो हावा मुटुसम्म पुगेजस्तो लाग्छ । मनका भावनाहरु जमेर दिमागसम्म पुग्न सक्दैनन् । म खेतका गराहरुमा लुकेको त्यो अथाह सौन्दर्यलाई अर्को दिन खोतल्ने अठोट गर्दै आफ्नो कदम अघि बढाउँछु ।
खिचडी कापीः मेरो नोटकापी जुन म सबै विषयको अध्ययनका लागि प्रयोग गर्छु।